Kracht en liefde. Dat is wie ik ben.
Mijn naam is Petra Koppelaar (1969).
Zolang ik me kan herinneren, ben ik… anders. 
Ik voel anders. Denk anders. Leef anders. En ja, ik praat ook anders.

Als kind was dat niet altijd makkelijk –voor mij, en vast ook voor mijn ouders. Maar gelukkig kreeg ik van hen het mooiste cadeau dat je een kind kunt geven: de ruimte om mezelf te zijn.
Om te groeien, te bloeien, en mijn eigen stem te blijven volgen –
ook als die anders klonk dan de rest.

Want mijn stem is niet zomaar een stem. 
Ik ben een oude ziel.
Ik hoor wat niet gezegd wordt.
Voel wat niet zichtbaar is.
En leef in afstemming met een wereld
die voor velen onzichtbaar blijft – maar voor mij vanzelf spreekt.

Al op jonge leeftijd voelde ik energie om me heen. Van mensen die aanwezig waren, maar soms ook van zielen die allang verder gereisd waren. Dat heb ik nooit spannend gevonden, wel stil-makend.

Want het herinnerde me eraan: er is zoveel meer dan wat we kunnen zien. En dat meer... is precies waar ik me thuis voel.

"Ja, ik kan tussen werelden bewegen – maar ik bén hier om te helpen leven. Niet om te blijven hangen in wat geweest is. Ik ben geen kanaal voor rouwverwerking, ik ben een kompas voor levensrichting."

Het leven?
Dat heeft me alles gegeven. En alles afgenomen.
Ziekte, verlies, intense revalidatie, relaties die stokten,
alleenstaand moederschap... niets menselijks is mij vreemd.

Maar ondanks alles ben ik altijd thuis gebleven bij mezelf.
Wat me draagt – in alles – is mijn innerlijke kracht, mijn helderheid, en mijn diepe liefde voor het leven. Die kern is er altijd. Onverwoestbaar. 

En juist die basis maakt,
dat ik – zelfs in verdriet – altijd geluk in mijn hart voel.

En dat is ook precies wat ik jou gun. Want wat het leven je ook brengt, het zegt niets over wie jij in de kern bent.
Die kern mag weer klinken. In jouw toon. In jouw waarheid. In jouw ritme.